Σώπασαν πια οι ποιητές…της Τζένης Κοσμίδου
Σώπασαν πια οι ποιητές,
οι πένες τους έπεσαν στο χώμα.
Ο ήχος ήταν απόκοσμος.
Έκρυβε μέσα του όλη την απελπισία της δημιουργίας
που πεθαίνει πριν προλάβει να γεννηθεί.
Η φύση αρνήθηκε το γιορτινό μανδύα της Άνοιξης.
Όσο το αίμα αθώων συνεχίζει να ποτίζει το χώμα,
αποφάσισε πως τίποτα όμορφο δεν μας αξίζει.
Όσο έστω και ένα παιδί κάπου σε αυτή την αχανή γη
χάνει τη ζωή που καλά καλά δεν πρόλαβε να ζήσει.
Όσο έστω και μια γυναίκα στερείται την αυτοδιάθεση
του κορμιού και της ψυχής της.
Όσο έστω και ένας άντρας στέλνεται σαν αμνός
στη σφαγή πολέμων που ποτέ δε θέλησε.
Όσο ο καιρός περνά και εμείς συνεχίζουμε να ξεχνάμε
να είμαστε Άνθρωποι, καμία Άνοιξη δεν μας αξίζει.
Τζένη Κοσμίδου
