Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε…

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε και ξεχνάμε.

Ξεχνάμε ποιοι είμαστε. Ποιοι θέλαμε και μπορούσαμε να γίνουμε.

Νιώθουμε πως είμαστε αυτοί που μας λένε οι άλλοι.

Πάψαμε να στοχεύουμε τα αστέρια, πάψαμε ακόμη και να τα κοιτάμε, ίσως και να τα ονειρευόμαστε.

Το βλέμμα μας μένει στυλωμένο στη γη.

Εκεί που η κοινωνία μας έμαθε, πως πρεπει να κοιτάμε.

Μεγαλώνουμε και ξεχνάμε.

Ξεχνάμε, πως αν κοιτάς τα αστέρια ακόμη και να μην τα αγγίξεις, στην προσπάθεια σου, θα βρεθείς να πετάς ψηλά στον ουρανό.

Θα νιώσεις τον αέρα να σου χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο. Τη ζεστασιά του ήλιου να σε αγκαλιάζει.

Αν πάλι κοιτάς μονίμως χαμηλά, καταδικάζεις τον εαυτό σου να σέρνεται αέναα στο κακοτράχαλο χώμα.

Να ματώνει στις πέτρες, να κυλιέται στις λάσπες. Όλα αυτά γιατί ξέχασες ποιος είσαι, ποιος μπορούσες να γίνεις και αρκέστηκες σε αυτό που σου ειπαν οι αλλοι πως είσαι.